Ons verleden doet ertoe
‘Gelukkig zijn mensen ook kritisch over duurzame bedrijven. Ze willen geen blabla, maar een overtuigend verhaal. Gebaseerd op concrete feiten, vanuit een duidelijke visie en intrinsieke motivatie. Het verhaal van INNAX voldoet daar helemaal aan. Nu al dertig jaar. Ons verleden doet er dus toe. We hoeven het niet mooier voor te stellen. De keuzes en resultaten spreken voor zich.’
Dit jubileumjaar is bij uitstek een moment om het verhaal van INNAX te vertellen, met natuurlijk ook een blik op de toekomst. We doen dat aan de hand van een aantal thema’s, zoals verduurzaming, mensen, klantrelaties en groei. Daarbij richten we de schijnwerper nadrukkelijk ook op de beide directieleden zelf. Twee heel verschillende karakters, die al 28 jaar goed samenwerken. Hoe blijf je zo’n stabiele factor, terwijl alles voortdurend verandert?
‘Unilever vond het een rare keuze’
 |
Philip: ‘Toen ik scheikunde studeerde in Wageningen werd ik omringd door studenten milieutechniek. Ik hoorde uiteraard wat zij deden, en waarom. Zij maakten zich zorgen om hoe we omgaan met de planeet. |
Vervolgens kwam ik daar in het bestuur van de universiteit als een soort “wethouder studentenzaken”. Daar hoorde ik van nog veel meer kanten: “We zijn de aarde aan het verpesten.” Daar ben ik toen echt door geraakt. En vervolgens wilde ik daar iets mee. Maar ik kwam terecht bij Unilever in de marketing van margarines, zoals BlueBand en Lätta. Het bedrijf had nog geen duurzame koers. Mijn werk evenmin. Op een gegeven moment pakte ik uit mezelf ook milieuzaken op, samen met de milieucoördinator van Unilever.’
Mensen zonder “groen hart” meekrijgen
‘Het toenmalige management vond het raar dat ik dat deed. Maar in de fabriek werd die milieucoördinator daar heel blij van. We bereikten erg goede resultaten. Die bespaarden ook veel geld en, ja, toen vond het management het opeens geweldig. Ik leerde: zo kun je dus mensen zonder “groen hart” meekrijgen in verduurzaming. En dat smaakte bij mij duidelijk naar meer.
Unilever bood mij vervolgens heel aanlokkelijke carrièrekansen in het buitenland, maar die hadden weer niks met duurzaamheid te maken. Wat was de zin ervan? Dus ik stond echt voor een keuze. Volg ik nou mijn hart, of…? Toen ben ik voor mezelf begonnen met een bedrijf in reststoffen-management-diensten, waar INNAX uit is voortgekomen. Heel mooi om te zien dat hier nu ook veel mensen werken vanuit intrinsieke motivatie voor verduurzaming. Ieder maakt daarin natuurlijk eigen keuzes.’
‘Moeders vonden het een rare keuze’
 |
Jörgen: ‘Ik was elf jaar en ik keek naar de maan. Waarbij ik me opeens realiseerde: wij staan ook op zo’n bolletje. |
Er gingen toen ook plaatjes rond van de oliecrisis, met allerlei rookwolken. In mijn hoofd kwam dat samen en ik dacht: dit is niet houdbaar, maar hoe moet het dan verder? Ik wilde daar meer van weten, maar hoorde daar verder niemand over. Toen bedacht ik: dan moet ik een opleiding doen in sterrenkunde. Daarover begon ik met mijn moeder te praten. Zij denkt heel breed en haar reactie was: “Als jij dat wil, dan ga jij dat doen”. Ze gaf me een tramkaart, een rugzak en zei: “Ga maar naar de opleiding sterrenkunde”. Zo kwam ik als elfjarige in een leslokaal met mensen van boven de twintig. Die legden me uit dat het niet de bedoeling was om daar te komen spelen. En ze vroegen wat ik wist van wiskunde. Waarop ik antwoordde: “Dat kan ik toch leren!?!” Waarschijnlijk vonden ze dat wel schattig, want ze hebben me als een soort mascotte toegelaten. Ik zag plaatjes van supernova’s en kreeg een gevoel bij de enorme omvang van het heelal. Daardoor ben ik al vroeg doordrongen van het feit dat de aarde heel nietig is, en de mensheid nog kleiner. Mijn conclusie was dat ik later iets wilde betekenen voor de aarde. En dat ik daar technische kennis voor nodig zou hebben.’
‘Alleen vlees? Dan eet ik maar niet’
‘Bovendien werd ik toen vegetariër, en dat ben ik nog. Dus ik maakte toen al keuzes voor het leven. Voor sommigen waren het “rare” keuzes, want bijvoorbeeld vegetarisme was toen nog lang niet zo breed geaccepteerd als nu. Ik heb heel wat discussies gevoerd met moeders van vriendjes, die zeiden: “Je eet wat de pot schaft”. Dan werd ik nooit boos, maar kwam met argumenten. En als dat niet hielp, dan at ik maar niet. Ik heb wel eens op een schoolkamp gezeten waar alleen maar broodjes ham waren, dus dan at ik alleen brood. Op zulke momenten dacht ik natuurlijk wel: waarom is deze keuze zo zwaar? Maar mijn karakter is kennelijk om vrij resoluut keuzes te maken, en die vol te houden, ook als de sociale druk hoog is. Dat lukt doordat ik daarin geloof. '